Filistinli şair Darwish'in de bir zamanlar söylediği gibi; “Ben buradanim, ben oradanim, ama ben ne orada ne de buradayim. Karsilasan ve birlesen iki adim var… İki dilim var, ama uzun zamandır unutmuşum – iste o benim rüyalarımın dili…” Sürgünde uzun yıllar yaşamış bir adam için “Ev”, tanımlanması zor bir terim olmalıdır. Kıbrıs örneğinde, bolunmeden önce, farklı topluluklardan insanlar birbirlerini tanıyorlar ve ortak noktalarini biliyorlardı, bu nedenle harika bir uyum içerisinde yaşadılar. Fakat, bolunme sonrasındaki surec yanılgılar ile sonuçlandı. Tam da bu noktada, Dayanisma Evi Buffer Fringe festivali, Rooftop Thursdays, Rooftop yoga dersleri ve benzeri bir cok etkinlik olmak uzere barışçıl programlar ve kültürel faaliyetler altında genç nesilleri birleştirmek adina köprü görevi görmektedir. Tum bu cabalar etkileşim ve isbirligi ile sonuçlanmaktadır. Dayanisma evinin temel gücü, vizyon ve misyonlarıyla birlikte beni ilk günden etkileyen Tarihsel diyalog ve Araştırmalar derneği idi.  

 

Entellektüellerin, sanatçıların, eğitimcilerin, barışçıların, olayları, toplumu ve tarihçiliği daha iyi anlamak için farkındalık yaratmak ve diyaloğu çoklu bakış açısı ile pekiştirmek için eleştirel ve tarihsel düşünceyi işbirliği yaparak destekleyebilecekleri bir yer düşünün… Kısacası, Kıbrıslılar arasında çiçeklenme ile sonuçlanacak bir yer dusunun. Tum bunlarin yaninda beni en cok etkileyen “Peace players Cyprus” oldu. Bu kurumun manifestosu su sekildedir; “8-17 yaşlarındaki Kıbrıslı Rum ve Kıbrıslı Türk erkek ve kız çocuklarının birlikte oynaması, birlikte öğrenmesi ve birbirine güvensizlik ve zor fiziksel engelleri aşarak olumlu ilişkiler kurması için basketbol oyununu kullanmak.” Kisisel olarak sporun etnik, ideolojik ve dini farklılıklara bakmaksızın ortak bir kimlik oluşturma aracı olabilecek bir guc olduguna inaniyorum. Buna ek olarak spor, dil ve kültürü aşan evrensel değerleri de teşvik edebilir. Bunu, blog gönderilerini ve hikayelerini okurken hissettim. Barış oyuncularının hikayeleri transformasyon hikayelerine donustu. Statistiklere gore, katılımcıların %90'ı diğer tarafta bulunan akranlariyla etkileşim kurmak ve arkadaş olmak istemesiyle sosyal olarak yapılandırılmış damgaları kırmayı başardı. Bu iki toplumlu organizasyon, güvenilir ve yaşam boyu surebilecek olan sosyal değişim tasarlama potansiyeline yol açtı. Fotoğrafçı Rassinoux'un blog yazısında bahsettiği gibi, engeller bazen fiziksel değil, zihinseldir. Her iki toplum arasındaki işbirliği yüzümde bir gülümsemeye neden olmakla birlikte kalbimi hem sevinç hem de melankoli ile doldurdu.

 

Yukarıda bahsedilen birleştirici ve olumlu yönlerin tümü ile, ironi barindiran Dayanisma evindeki deneyimim biraz gerçeküstü ama ayni zamanda gerçek oldu. Bu bölgenin tarihini bilenler de muhtemelen benimle aynı şekilde hissedeceklerdir. Buna inanıyorum ki; Kıbrıs denizdeki bir tekneye benziyor ve hepimizin ortak bir yanı var; kültür, şiir, sanat ve gelenekler. Barış için çalışan ve mucadele eden insanlar rehberliginde yönlendirilmekten ve burada calismaktan mutluluk duydum. Kibris bana sinirlari ve kimligimizi sorgulamayi ogretti. Beni bugunku ben yapti. Dayanisma Evinde barışa yönelik çabaların her gün toplumu şartsız olarak etkilediğine inanıyorum. Barışın destekçisi olun ve barışın sürdürülebilir olması için kendi halkı tarafından desteklenmesi gerektiğini unutmayın.

 

Sevilay Cesurer (Cyprus)